4 / Szczęście zaczyna się wtedy

Szczęście zaczyna się wtedy, kiedy przestajemy walczyć z tym, co i tak jest w naszym życiu.
Szczęście jest wtedy, gdy widzimy siebie ok, takie, jakie jesteśmy, gdy przestajemy się krytykować i oceniać.
Szczęście jest wtedy, gdy zanika porównywanie.
Gdzie lęk nie wyściela kolejnych kroków naszej drogi.
Gdy nie tłumi duszy, nie zamyka jej w mglistym zapomnieniu.
Szczęście jest wtedy, gdy patrzymy na siebie i czujemy wdzięczność za to życie.
Nie umniejszamy się, choć dźwięk wewnętrznego mechanizmu samo oceny wciąż nam akompaniuje.
Szczęście jest wtedy, gdy zanika w nas desperacja, by coś w sobie ulepszać.
I wtedy, gdy w obliczu trudności – wiemy, że jesteśmy zawsze przy sobie, że możemy na siebie liczyć, że i to doświadczenie czegoś nas uczy, jest ważne.
Szczęście jest wtedy, gdy w miejscu dotychczasowej percepcji braku – patrzymy na wszystko jak na dar.
I wtedy też, gdy dyskomfort przeszywa nas chłodnym dreszczem, a my – zamiast uciekać – pozwalamy i jemu, by był częścią naszego doświadczenia.
Szczęście jest wtedy, gdy podupadamy i śmiejemy się z siebie przyjaźnie.
Gdy porażka nas już nie dobija, ale wzmacnia – jesteśmy o to kolejne doświadczenie dojrzalsze.
Szczęście jest wtedy, gdy zamiast pytać: dlaczego mi się to dzieje? Pytamy: co mi to pokazuje, czego uczy?
Szczęście jest wtedy, gdy niezależnie od nastroju, stanu naszej fryzury, relacji z ludźmi, czy innych wewnętrznych pejzaży i zewnętrznych okoliczności – wiemy – w sercu i umyśle, że zawsze, ale to zawsze życie nas wspiera, prowadzi, a my – nieustannie, bez wyjątku – jesteśmy idealne i kompletne.
Szczęście jest wtedy, gdy zamiast kontrolować – coraz więcej ufamy.
Szczęście jest, gdy wiemy już, że nie musimy niczego robić, by odnaleźć to szczęście…
Jakież to szczęście…!