Jak krytykować, ale nie umniejszać. Dziecko.

Kiedy nasze dziecko robi coś, czego nie pochwalamy- bardzo łatwo jest nam popaść w krytykę, która- gdy jest regularnie serwowana- mocno rzutuje na jego poczuciu własnej wartości, a więc na całym jego życiu.

Jako rodzic borykamy się często z problemem-

jak więc dać dziecku znać, że coś nam się nie podoba jednocześnie nie wpływając na zaniżanie jego samooceny?

Jak wychowywać, zakreślać pewne ramy, ukierunkowywać bez umniejszania ?

Mam tutaj jedną podpowiedź.

Krytyka może być przecież ważną informacją zwrotną, wyznaczaniem dziecku drogi w dojrzałe życie oraz przejawem dbania o nasze własne granice.

Ważne tutaj jest, żeby:

Słowa naszej oceny ukierunkowane były na zachowanie, a nie na osobę dziecka, nie na to, jakie  dziecko jest.

Czyli- jeżeli nie podoba mi się, że moje dziecko wyrwało innemu dziecku zabawkę-

Mogę powiedzieć mu, że wyrywając koledze zabawkę zachowało się nieładnie. Mogę powiedzieć, że to zachowanie mogło sprawić komuś przykrość. Mogę powiedzieć, że przecież można było to załatwić inaczej, w inny sposób zaznaczyć, co jest dla naszego dziecka ważne.

To, czego nie chcę robić- to zdecydowanie nie mówię np. że ‘wyrwałeś dziecku zabawkę- jesteś nieznośny, niegrzeczny, wstyd mi za Ciebie itp.’

Tak, bowiem, dziecko zaczyna wierzyć, że coś jest Z NIM ‘NIE TAK’! I wierzenie to będzie mu towarzyszyć też w dorosłym życiu.

W pierwszym przypadku- wskazujemy na to, że coś  było niewłaściwie zrobione, czyli nie dotykamy istoty dziecka. I tutaj może wyłonić się w dziecku poczucie winy, które zawsze można łatwo skorygować  poprzez zmianę zachowania.

W drugim przypadku- negujemy już nie tylko zachowanie, daną sytuację, ale- negujemy dziecko jako osobę, umniejszamy je – co mocno wpływa na zaniżanie poczucia własnej wartości i generuje w dziecku toksyczny wstyd.

Jaki ma to wpływ na dorosłe życia krytykowanego w taki i inny sposób dziecka?

Oczywiście wpływ jest wielowymiarowy, ale jedną z wyraźnych konsekwencji jest to, że:

Dziecko, które było krytykowane za zachowania- w dorosłym życiu, kiedy ktoś je negatywnie oceni za zrobienie czegoś- z dużym prawdopodobieństwem zapyta siebie: ok, co mogę tu naprawić, jak mogę naprawić tą sytuację?

 Czyli osoba taka czuje się odpowiedzialna za swoje czyny, może odczuwać poczucie winy i wyciąga z różnych sytuacji- budujące wnioski. Naprawia, jest nastawiona na rozwiązanie.

Natomiast, dziecko które było krytykowane za to, jakie jest- czyli krytyka była ukierunkowana na jego osobę- w dorosłym życiu będzie tkwić w toksycznym wstydzie.

W sytuacjach, w których ktoś zwróci tej osobie uwagę, że coś niewłaściwie zrobiła- ona dosłownie zapadnie się w sobie, będzie ‘palić się ze wstydu’ za to kim jest, jaka jest.

I to jest i bardzo bolesne i praktycznie niemożliwe do naprawienia.

Jedynym rozwiązaniem tutaj jest świadome podejście do tego, co się w niej dzieje. Uświadomienie sobie własnego, wywodzącego się z dzieciństwa- toksycznego wstydu- i stopniowy powrót do własnej, niczym nie warunkowanej wartości.  

Oczywiście- jest to głęboki, trwający miesiącami (czy nawet latami) proces.

Jeżeli zauważasz, że towarzyszy Ci toksyczny wstyd- w moim odczuciu, nie ma nic ważniejszego- jak tylko dać mu uwagę i zacząć się z niego uleczać. Wtedy zmieni się całe Twoje życie.

Tak jak i moje się zmieniło. Bo tak- ja też jestem tą, która tonęła we własnym toksycznym wstydzie, a dziś- czuję się kompletna.  

I wiem, że Ty też nią jesteś- Kobietą Kompletną, pełnym wartości człowiekiem.

Jeżeli jesteś teraz rodzicem- zwracaj uwagę na to jak zwracasz się do swojego dziecka, bo pochopnie wypowiadane w emocjach słowa potrafią ranić- nie tylko w chwili ich wypowiadania, ale również i w całym dorosłym życiu takiego nie wierzącego w swoją wartość- człowieka.

——————–♥

Jeżeli interesuje Cię zgłębienie tematu Toksycznego Wstydu to będziemy o nim mówić i go eksplorować w ramach bezpłatnego cyklu niedzielnych live : Dorosłe Dzieci Dysfunkcyjnego Domu.

Możesz się do nas przyłączyć TUTAJ