Jesteś taki wyjątkowy…

Czy zastanawialiście się kiedyś nad tym jakie cudowne jest nasze życie, jak wspaniały jest czysty, prosty fakt naszego istnienia…?

Czy dostrzegliście, poczuliście wyjątkowość każdej jednej napotkanej przez Was w życiu osoby?

Czy rozpoznaliście jej unikatowość, odmienność, piękno..?

Częstą prawdą jest, że gdy spotykamy na swej drodze kogoś, kto niekoniecznie przypada nam do gustu- krzywimy się, oceniamy, krytykujemy, śmiejemy…

Nie jesteśmy w stanie pojąć zachowania drugiej osoby, jej sposobu wyrażania siebie, wyglądu, chodu, ubioru, zachowania…i wszystko to sprawia, że czujemy pewnego rodzaju dyskomfort  w jej towarzystwie.

Nie przychodzi nam wówczas do głowy, że być może i nasza własna skromna- bądź też nie- osoba, przyprawia kogoś innego o pewnego rodzaju niezrozumienie, potrzebę krytyki czy nawet niechęć.

Lub też, gdy zauważymy, że jesteśmy w pewien, negatywny sposób oceniani czy obgadywani- oburzamy się, czujemy zasmuceni, gorsi, niewarci, źli.

Wszystkie te zachowania i emocje nie miałyby prawa bytu, gdybyśmy byli w stanie sobie uświadomić jeden prosty życiowy fakt, iż każdy z nas nie tylko jest, lecz ma prawo być inny, różny, jedyny w swoim rodzaju- czyli po prostu wyjątkowy.

Gdyby tak nie było- świat byłby nudny, jednolity, bez wyrazu, barw, smaku, muzyki odmienności…

Podążając dalej za tym tokiem rozważań- zapewne doszlibyśmy również do przemyśleń, iż to właśnie nasza unikatowość sprawia, że świat, życie jest takie cudowne i piękne.

Co za tym idzie- każdy z nas wnosi do niego coś niepowtarzalnego, odmiennego, tylko swojego a to z kolei zapewnia nam nieskończoną grę życiowych doświadczeń, scenariuszy, sytuacji.

Wszyscy jesteśmy wyjątkowi…

I BARDZO DOBRZE!!!

Zauważmy to w końcu i doceńmy, poczujmy jak cudne jest życie, bo na co dzień możemy prowadzić dialogi z tak pięknymi, zadziwiająco odmiennymi osóbkami.

I ja kiedyś należałam do silnie oceniających zachowania innych ludzi osób. Muszę się też przyznać, że w pewnym stopniu- ocenianie innych, mówienie o nich, obmawianie- sprawiało mi swego rodzaju frajdę, wypełniało czas, zabawiało.

Wszystko to, jednak, przestało być aż tak zabawne, gdy zdałam sobie w końcu sprawę z tego, że i ja z całą pewnością niejednokrotnie jestem obiektem ostrej oceny moich partnerów rozmów.

Wraz z pracą nad rozwojem osobistym, doszłam nagle do miejsca, w którym wszystko to, co niegdyś raziło mnie i pobudzało do krytyki- nagle przeobraziło się w swego rodzaju zachwyt, zauroczenie innością każdej napotkanej przeze mnie osoby.

Rozmawiam z całym wachlarzem przeróżnych osobistości, rozmawiam z Wami i…za każdym razem nie mogę wyjść z podziwu na widok kolejnej niepowtarzalnie pięknej, wyjątkowej osóbki.

Ta rozgadana, cudnie szczebiocząca kobieta, tamta kokietka, ta przemądrzała, zabawna, dumna, słaba, cicha, rozdarta, odważna, przebiegła, ta artystyczna dusza i tamta złośnica, wyzywająca, łamiąca wszelkie zasady i porządnicka, ciepła, kochająca, zimna, męska, dziecinna….

– Wszystkie tak pięknie unikatowe, jedyne w swoim rodzaju, niezastąpione- są jak muzyka dla mego ucha, najcudowniejszy krajobraz dla mych oczu, błogość dla mego serca 🙂

Przypatrz się kiedyś i Ty, naprawdę zauważ, poczuj, doceń- jak wszyscy jesteśmy wyjątkowi…

I Ty również jesteś cudowna/-y i piękna/-y, to zaszczyt móc z Tobą rozmawiać, doświadczać Twego towarzystwa, kosztować Twej unikatowości.

Bez Ciebie świat nie byłby pełny, nie smakowałby tak samo- dlatego dawaj siebie bez ograniczeń, bądź w pełni sobą, czuj i wyrażaj siebie na całość.

Ciesz się swoją innością i pamiętaj, że każdy z nas jest bardzo wyjątkowy 🙂