Przyzwolenie na to, co jest

By móc poczuć sens, wszystko na moment musi zalać się bezsensem.
Ten obecny czas domykania rocznego cyklu sprzyja wchodzeniu w mrok, który może przytłaczać lub stawać się magnetyzującą wolnością.
W ciemności tej możesz po prostu się poddać, wtedy zaczyna Ci być dobrze.
Możesz też oczywiście się szamotać, co sprawia, że cierpisz.
Mroku nie należy się bać, jest równoprawną częścią życia, bez niego nie istniałyby żadne z jego przeciwieństw, nie mogłyby być w żaden sposób rozpoznane.
Zostaliśmy nauczeni, że pewne obszary emocji, przemyśleń czy okoliczności nie są właściwe.
Na skutek tego wypracowaliśmy w sobie mechanizmy ucieczki, ignorowania czy walki.
W takiej postawie brakuje przyzwolenia, otwartości na to, co jest.
To tak jakbyśmy kłócili się z życiem czy tupali nogą, że to, co jest – być nie powinno
Ten bunt, ta niezgoda jest nieświadomym wyborem tkwienia dłużej tam, gdzie być wcale nie chcesz.
To w przyzwoleniu, coraz to obszerniejszym i głębszym – kryje się realizacja tego, że nikt nigdy nie był więziony, że w życiu nie ma żadnego więzienia.
Iluzję bezsilności tworzy myśl o tym, że nie ma wyjścia i idąca w parze z tym konceptem niezgoda.
Życie jest tak inteligentne i perfekcyjne w każdej swej postaci, że pod przebraniem buntu, żalu czy frustracji sprowadza nas tu, gdzie ciemno, by w końcu paść z wycieńczenia i w nagłym rozluźnieniu doświadczyć wniesienia, rozpoznać wolność, radość, spokój, które zawsze były.
Mrok jest przypomnieniem jasności.
Ciemność jest tęsknotą miłości.
Chłód pamięta, jak błogie jest ciepło.
Smutek kocha się z radością.
Lęk jest inicjacją odwagi.
Wszystko dzieje się po coś, nie musisz wiedzieć po co, ale cały wszechświat tańcząc, cały czas stąpa dla Ciebie tak, by przyprowadzić Cię do salonu równowagi, byś poczuła pełnię i miłość…
A wszystko to – zarówno w jasności, jak i w mroku tak lekko się wydarzyło i wciąż wydarza…